استان گيلان يكي از غني ترين گنجينه هاي فرهنگ موسيقي را داراست. دكتر اميراشرف آريانپور در كتاب گيلان مي نويسد: اين گنجينه غني فرهنگ موسيقي، برخلاف بسياري از مناطق ايران از وحدت سبك برخوردار نيست. به اين معنا كه نقاط مختلف گيلان چه از نظر تنوع آوازها و چه از لحاظ خصوصيات ملودي و ريتم از سبك هاي متفاوتي برخوردارند و اين تفاوت سبك به خصوص بين موسيقي مردم تالش با موسيقي محلي مناطق ديلمان و اسپيلي و ساير نواحي گيلان به چشم مي خورد.
به طور كلي مردم تالش سه نوع آهنگ دارند: قديم دستان، تالش دستان و تازه دستان. آهنگ هاي گيلان به ويژه در سياهكل و ديلمان از طبيعت الهام گرفته اند و غالباً به صورت بكر و دست نخورده باقي مانده اند.
در سال 255هـ. ق احمد بن توكل، نديم خليفه عباسي معتمد علي الله، در كتابي تحت عنوان "الموسيقي العراقيه" كه بخشي از آن درباره موسيقي ديلمان بود آورده است: "آوازخواني مردم خراسان با زنج است كه داراي هفت سيم است و زخمه آن مانند زخمه چنگ است و آوازخواني مردم ري و طبرستان و ديلمان با تنبورهاست...".
ابونصر فارابي نيز در كتاب "الموسيقي" (339 هـ. ق) از تنبور گيلاني نام برده است: "تنبور خراساني داراي دو سيم است و گونه اي ديگر تنبور جيلي (گيلاني) است. شيوه كوك تنبور گيلاني از شيوه كوك خراسانيان جداست".