ورشو  : گستردگي اين هنر به حدي بوده است كه نام شهر بروجرد و ورشو با هم آميخته شده اند . اين فلز به صورت ورق از كشور آلمان و لهستان به ايران وارد مي شده است و با داشتن جلا و مقاومت طولاني در مقابل پوسيدگي ، آنرا « ژرمن سيلور » نيز اطلاق مي كردند . هنرمندان ديار بروجرد ، با استفاده از فن چكش كاري و خم كاري و استفاده از دستگاههاي ساده و همچنين نيروي بازوي خود ، به خلق آثار فلزي بسيار زييايي از ورقهاي ورشوئي مي پرداختند .

گيوه دوزي : گيوه از دوقسمت اصلي « زيره » و« رويه» تهيه مي شود . ساخت زيره به وسيله دو لايه چرم كه يكي از آنها توسط اشخاصي به نام (آجيه كو ) با نخهاي نسبتاً ضخيمي آج انجام مي شود . پس از آج با استفاده از لايه هاي مقوا و چرم زير آجيه شده دوره دوزي و آماده اجرا و مراحل بعدي كار كه شامل بافت دور گيوه و نيز رويه آن مي باشد با استفاده از نخ هاي نازكتر و ظريفتري با سوزنهاي كوچك و ريز بافته مي شود .

هوراسبان : هوراسبان وسيله خورجين مانندي است كه به وسيله زنان بافته مي شود كليه مراحل و مكانيزم بافت آن مانند گليم است ، با اين تفاوت كه ابعاد آن با گليم فرق مي كند . هور اسبان براي نگهداري و حمل اشياء قيمتي نظير پول و ... و اشياي قيمتي زنانه بكار مي رود . هور اسبان را هنگام كوچ بر روي اسب قرار مي دهند و آنرا با نخ هاي رنگي و تقريباً به شكل قالي مي بافند . اين وسيله قبلاً به عنوان جهيزيه به دختران عشاير داده مي شود .

جل : از ديگر دست بافت هاي زنان عشاير لر كه در ميان همه كوچ نشينان ديده مي شود جل است . جل براي پوشش چهار پايان ( اسب - قاطر - الاغ ) و به منظور جلوگيري از خراش پوست حيوان به هنگام حمل بار و حفظ آن در مقابل سرما مورد قرار مي گيرد . جل نيز به وسيله دار افقي (تمدار) بافته مي شود . مدت زمان لازم براي بافت آن در صورتي كه توسط دو زن بافنده انجام مي شود دو روز كافي است .