موسيقي جنوبي ملهم از طبيعت تفتيده و گرم اين منطقه، سرشار از شور و انرژي و حرارت، يادآور تلاش و مجاهدت در پهنه هاي مختلف زندگي، شكست ها و پيروزي هاي آنان است. آن چه بيش از همه براي مطالعه موسيقي هرمزگان داراي اهميت به نظر مي رسد، تركيب جمعيتي اين منطقه است. در اين منطقه به جز ساكنان محلي، اقوام ديگري از جمله مهاجرين بسيار قديمي آفريقايي نيز زندگي مي كنند. موسيقي سواحل جنوب ايران؛ به عقيده بعضي از كارشناسان، با موسيقي بوميان آفريقايي پيوندي عميق و ريشه دار يافته است. موسيقي به صورت هاي مختلف در هرمزگان اجرا مي شود كه برخي از آن ها در زير مي آيد:
سبالو 
 يكي از فرم هاي معمول در موسيقي محلي استان هرمزگان سبالو ناميده مي شود. سبالو آوازي است كه با دايره همراهي مي شود و به وسيله ي خوانندگاني كه دايره وار كنار هم مي نشينند، اجرا مي شود. خوانندگان هم زمان با اجراي سبالو، شانه هاي خود را به طرف راست و چپ منظماً حركت مي دهند . رقص و موسيقي سبالو متاثر از موسيقي آفريقايي است.

بزله 
 يكي ديگر از فرم هاي رايج موسيقي محلي است. يزله به وسيله گروهي از خوانندگان غير حرفه اي اجرا مي شود و فقط با دست زدن همراه است. در اين موسيقي، ملودي بيش از همه داراي اهميت است و به متن چندان اهميتي داده نمي شود.
ليوا
نوعي ديگر از موسيقي بومي استان هرمزگان؛ ليوا(Liva) است كه نوعي از اجراي موسيقي بندري بوده كه از موسيقي عربي و آفريقايي به خصوص سواحل زنگبار متاثر شده و به اين ديار آمده است. در اين نوع اجراي موسيقي از دهل هاي بزرگ و كوچك هم چون پيپه(Pipa)، جفه(Joffa)، پونكه(Punka) و تويري(Tovairi) استفاده مي شود. اين نوع موسيقي بيش تر در مراسم شادي و سرور اجرا شده و با رقص فردي و جمعي با ريتم هاي خاص اجرا مي شود.
موسيقي زار 
 اين نوع موسيقي نيز يكي از يادگاران روزگار گذشته اين منطقه است. در مراسم زار از سازهاي مختلفي استفاده مي شود. يكي از اين سازها تبيره يا تنبوره نام دارد، كه فقط توسط «بابا زار» يا شخص ديگري كه او اجازه دهد ؛ نواخته مي شود. مضراب اين ساز از شاخ گاو يا گوسفندي كه براي اجراي مراسم قرباني شده، ساخته مي شود.
رقص ازوا 
 در روزهاي عيد قربان، عيد فطر و خصوصاً در عروسي‎ها، عده‎اي از ناخداها، جاشوها و ماهي گيران قشمي با ساز و دهل و طبل‎هاي بزرگ به كوچه‎ها و خيابان‎ها و ميدان‎هاي شهر آمده و به علامت شادي و خوشحالي در حال نواختن طبل‎ها، به رقص و پاي كوبي مي‎پردازند.
از ديگر آيين هاي مردم استان هرمزگان؛ رقص هايي است، كه ظاهراً براي دفع بعضي بادها و درمان بيماران سودمند است. باورهاي مربوط به بادهاي زار، از راه اتيوپي (حبشه) در سرزمين هاي اسلامي، راه يافته است و باورهاي همانند آن چه در ايران وجود دارد، در مصر، عربستان و عمان نيز زير عنوان «زار» ديده مي شود. مسلمانان و مسيحيان اتيوپي، بر اين باوراند كه زار از جمله ارواح خبيثه اي است كه در رودها و چشمه ها به سر مي برند و گاه در كالبد انسان ها نيز وارد مي شوند. انجام پاره اي مراسم، به ويژه رقص هاي گوناگون، اين ارواح را مجبور به ترك كالبد انسان مي كند. اين كار بيش تر توسط زني انجام مي شود، و مراسم چند شبانه روز به درازا مي كشد. رقص همراه با صداي طبل هاي كوچك و بزرگ است. در سومالي نيز همين رقص به نام «سار» وجود دارد.