ابوالفرج اصفهاني:
علي بن حسين بن هيثم: (284 – 356 ق) مورخ، محدث، اديب، شاعر و موسيقيدان، در اصفهان متولد شد و در بغداد نشو و نما يافت ابوالفرج در ادبيات، لغت، تاريخ، سير، انساب، طب، نجوم و حديث متبحر بود و شعر را نيكو مي‌گفت.

راغب اصفهاني:
ابوالقاسم حسين بن محمد بن مفضل بن محمد، معروف به راغب اصفهاني، از استادان لغت، حديث و شعر و نويسندگي و اخلاق و حكمت و كلام و از دانشمندان بزرگ قرن پنجم و ششم اسلام و ايران است  در اوايل قرن ششم هجري وفات نموده است.

جمال الدين محمدبن عبدالرزاق اصفهاني:
شاعر نام آور قرن ششم و از قصيده سرايان معروف ايران است. وي بيشتر عمر خود را در اصفهان گذرانده جمال‌الدين از معاصران خاقاني و نظامي است و مراسلات نظم و نثر او با خاقاني زينت‌افزاي اوراق است. جمال‌الدين غير از سخنوري و بصيرت در حكمت و رياضي در صنعت زرگري و نقاشي هم ماهر بوده است.

كمال الدين اسمعيل بن جمال الدين عبدالرزاق:
خلاق المعاني از شاعران و قصيده سرايان بزرگ سبك عراقي. در قرن هفتم هجري قمري بشمار مي‌رود. وي روزگار را در مدح اكابر اصفهان و شاهان معاصر خود گذرانيد. كمال‌الدين دورة وحشتناك حملة مغول را به تمامي درك كرد.

ابن مسكويه:
ابوعلي / ابوعبدالله احمد بن محمدبن يعقوب (وف 421ق) فيلسوف، اديب، نويسنده و منشي آل بويه. ملقب به خازن. در خانواده‌اي زرتشتي در ري متولد شد. ابن مسكويه چهرة برجسته‌اي در حيات عقلي و فرهنگي زمان خود بود. در رشته‌هاي گوناگون، تاريخ، علم كلام، فلسفه و پزشكي تبحر داشت. به كيمياگري و علوم غريبه سخت علاقه‌مند بود.

حمزه اصفهاني:
ابوعبدالله حمزه بن حسن اصفهاني از مورخين و اديبان بزرگ و برجسته، در حدود سال 270 هجري قمري در اصفهان متولد گرديده است. از جمله آثار وي، كتاب مشهور تاريخ سني الملوك الارض و الانبياء مي‌باشد كه به لحاظ اشتمال آن بر اطلاعات كثير راجع به ايران، داراي اهميت فراوان است حمزه، قبل از سنة سيصد و شصت هجري قمري وفات نموده است.

سيد احمد هاتف اصفهاني:
از مشاهير شعرا و عرفاي دورة افشاريان و زنديان است.
تحصيلات وي در رياضي حكمت و طب بوده و غالباً بين سه شهر اصفهان، كاشان و قم سفر كرده است. آخر عمر در قم سكني مي‌گزيند. او به هر دو زبان فارسي و عربي شعر مي‌سروده و ديوانش مركب از قصايد، غزليات، مقطعات و رباعيات مي‌باشد.

صائب تبريزي:
ميرزا محمدعلي، پسر ميرزا عبدالرحيم است كه به امر شاه عباس اول از تبريز كوچيده و در محلة عباس آباد اصفهان متوطن شد. صائب در اصفهان متولد شده در اين شهر نشو و نما كرده و شهرت يافت.وي از گويندگان معتبر شعر دوره صفوي به شمار مي‌رفته است. در سخن سرائي سبكي خاص داشته است. از طرف شاه عباس ثاني به لقب ملك الشعرايي مفتخر شد
صائب دواوين متعدده دارد، مجموعه آثارش قريب به يكصد و بيست هزار بيت است كه بيشتر غزل است ولي قصيده و مثنوي هم دارد.