كوه هاي سيستان: اين كوه ها با جهت شمالي و جنوبي، چين خوردگي هاي فشرده اي هستند كه از غرب به بيابان لوت و از شرق به دشت سيستان منتهي مي شوند. پلنگ كوه مشرف به دشت سيستان يكي از مهمترين برجستگي هاي اين ناحيه است.
كوه هاي بلوچستان: اين كوه ها در جنوب كوه هاي سيستان بين چاله لوت و جازموريان، بيابان ماشكل و سواحل درياي عمان گسترده شده اند.
قله تفتان: كوهستان و قله تفتان در جنوب شرقي ايران در 50 كيلومتري شمال شرقي شهرستان خاش واقع شده است. اين كوه كه آتشفشان تفتان در آن قرار دارد، بلندترين كوه بلوچستان را تشكيل مي دهند و داراي قله هاي متعدد است. قله آتشفشاني آن به نام چهل تن موسوم است. قله چهل تن تفتان در فاصله 380 كيلومتري خط مستقيم شمال درياي عمان واقع شده و فاصله مستقيم آن تا زاهدان 100 كيلومتر، تا مرز ميرجاوه 55 كيلومتر، تا روستاي نازيل 39 كيلومتر و ارتفاع آن از سطح دريا 4034 متر مي باشد. اين قله داراي دو شاخك است يكي در شمال كه مرتفع تر است و زيارت نام دارد و ديگري شاخك جنوبي آن كه كوتاه تر است و مادر كوه ناميده مي شود و از سمت شمال شرقي به اين قله صبح كوه و از طرف غرب به آن لركوه مي گويند.
قله چهل تن: اين ارتفاعات در مجموع سه دهنه آتشفشاني دارد كه دو دهنه آن با اهميت تر از ديگري است و صداي انفجارات آتشفشاني از قعر آنها شنيده مي شود. از دهانه مزبور دائماً بخار و گازهاي گوگردي متساعد مي شود و در مدخل حفره هاي آتشفشاني تخته هاي گوگردي خالص به وفور ديده مي شوند. مسير صعود به قله چهل تن از طريق زاهدان و خاش به روستاي كوشه واقع در 44 كيلومتري شمال خاش و از كوشه به مزرعه جم چين و سپس از طريق دره تنگ گلو مي باشد.
كوه بزمان: اين كوه در شمال چاله جازموريان قرار دارد و 3497 متر از سطح دريا ارتفاع دارد و امتداد آن از جانب غرب به رشته جبال بارز در استان كرمان متصل مي گردد.
كوه ملك سياه: اين كوه در حقيقت آتشفشاني خاموش است كه 1642 متر از سطح دريا ارتفاع دارد و در كناره راه زاهدان- زابل واقع شده است. اين كوه نقطه مرزي مشترك بين ايران و پاكستان و افغانستان است.
كوه سليمان: از سلسله كوه هاي مهم شرق ايران، كوه هاي سليمان است كه در دنباله جبال افغانستان از شمال به جنوب كشيده مي شود و قله معروف آن 3443 متر از سطح دريا ارتفاع دارد.

منطقه حفاظت شده باهوكلات(گاندو): اين منطقه در منتهي اليه گوشه جنوب شرقي كشور در طول مرز ايران و پاكستان قرار دارد. اين منطقه از كوه هاي كم آب و بياباني تشكيل شده كه تا رودخانه سرباز در بلوچستان گسترده شده است. منطقه مزبور مأمن تمساح تالابي و منحصر به فرد ايراني است كه در آبگيرهاي كم عمق مسير رودخانه زندگي مي كند. همچنين شرايط خاص اكوسيستم رودخانه اي اين منطقه امكانات زندگي نوعي ماهي عجيب به نام ماهي گل خور فراهم آورده است كه قادر به زيست در آب هاي كم عمق و بستر كلي رودخانه ها است.
مناطق حفاظت شده هامون: اين منطقه 201062 هكتار وسعت شامل دشت هامون، درياچه يا تالاب هامون و رودخانه هيرمند مي شود. اهميت اين منطقه بيشتر به دليل زيستگاه انواع حيوانات وحش، امكان پرورش ماهي، وجود انواع پرندگان و تأمين علوفه دام ها از نيزارها و استفاده از ني ها جهت حصيربافي مي باشد. پرندگان و جانوران وحشي اين منطقه عبارتند از: پليكان و فلامينگو، پرندگان مهاجر آبي، تيهو، زنگوله بار، كوركر(باقرقره)، خرگوش، شغال، كفتار، كاراكال، يوزپلنك، گراز و آهو .
منطقه حفاظت شده بزمان: اين منطقه به وسعت 688/324 هكتار، منطقه كوهستاني بزمان، تپه ماهورها و دشت هاي اطراف اين كوه را در بر مي گيرد. اين منطقه داراي كوهي نسبتاً مرتفع (3497 متر) با دره هاي آب شيرين و پوشش گياهي نسبتاً مناسب است. حيوانات وحشي كه در اين منطقه زندگي مي كنند عبارتند از : كبك، كبك چيل، تيهو، دراج، خرگوش، كل، بز، قوچ و ميش. علاوه بر گونه هاي مختلف وحش فوق الذكر نوعي خرس سياه آسيايي كه كوچكتر از خرس قهوه اي است، در سيستان و بلوچستان زندگي مي كند. پوشش گياهي غالب زيستگاه هاي خرس در اين منطقه شامل:ارجن، كهور، كنار، خرما، زرشك، زارچ، زالزالك، انواع گون و درمنه، اورس، بيد، تنگس و نسترن وحشي مي باشد كه ميوه بيشتر اين درختان غذاي عمده خرس هاي سياه را تشكيل مي دهد. خرس ها به خرما و داز علاقه اي وافر دارند. پرنده زيبايي به نام مينا با رنگ هاي سبز، آبي و سبزه قبا نيز در بلوچستان به وفور يافت مي شود.

هلاري: وسايل لازم: توپ پور  (نوعي توپ از جنس پيش‌، برگ خرما) دستك چوب براي زدن توپ.
نحوه انتخاب يار: ابتدا بازيكنان به دو گروه تقسيم مي‌شوند، به سرگروه ماتوكان مي‌گويند. سرگروه‌ها يارهاي خود را به طور مساوي انتخاب مي‌كنند. براي انتخاب يار، افراد دو نفر - دو نفر با همديگر به كنار رفته و براي خود نامي انتخاب مي‌كنند. مثلاً يكي شتر و يكي گاو، بعد پيش ماتوكان آمده و مي‌گويند گرگري گاو مي‌خري يا شتر؟ ماتوكان هر كدام را انتخاب كرد، آن فرد يار او مي‌شود.
روش بازي: ابتدا دو دايره در قسمت ميدان بازي به فاصله تقريباً 100 متر كشيده شده و يارهاي يك گروه كه شروع كننده‌بازي هستند، داخل دايره و گروه ديگر در ميدان به صورت محل مبدأ و مقصد بازي “كلات” مي‌گويند كه همان دژ است. بعد از تعيين نوبت بازي ابتدا يكي از افراد گروه داخل ميدان، توپ را به دست گرفته و براي گروه داخل دايره مي‌اندازد و هر فرد در نوبت بازي حق يك‌ بار زدن را دارند. اگر دستك به توپ نخورد sup - سوختن- مي‌گويند. هر كس كه سوخت، بايد داخل دايره منتظر زدن فرد بعدي باشد تا در فرصت مناسب كه يكي از ياران توپ را زد و به فاصله دورتري انداخت، بتواند به كلات فرار كند. اگر توپ به فاصله خيلي دور بيافتد، مي‌تواند برود و برگردد. اگر اين كار را انجام دهد، باز امتياز زدن توپ را خواهد داشت. اگر توپ را حريف در هوا بگيرد يك امتياز است و به آن hal مي‌گويند. اگر گروه شروع‌كننده امتياز داشته باشد، مي‌تواند امتياز را پاياپاي كند وگرنه بايد بازي را به حريف مقابل واگذار كرده و خود و يارانش بيرون دايره در ميدان براي گرفتن توپ بروند.

كودي:
از رايج‌ترين بازي‌ها در سيستان است. در اين بازي، بازيكنان به دو دسته تقسيم مي‌شوند، سپس براي تعيين نوبت تر يا خشك مي‌كنند، يعني يك گروه تر و ديگري خشك را انتخاب مي‌كنند. بعد سنگي را از روي زمين برمي‌دارند، يك طرف آن را با آب دهان خيس مي‌كنند و به هوا مي‌اندازند. سنگ به زمين كه افتاد مثل شير يا خط هر طرف كه قابل رويت باشد، نوبت آن گروه است. براي شروع بازي در يك فاصله قراردادي، خطي روي زمين مي‌كشند. دو گروه در دو سوي خط مي‌ايستند. بازيكن بايد يك نفس كودي‌گويان خود را به خط برساند و به طرف ديگر حمله كند و يكي از آنان را بگيرد. يا با آن‌ها تنه بزند، اگر قبل از انجام اين عمل نفس او ببرد، بازنده محسوب مي‌شود و به نشانه بازنده شدن بايد روي زمين بخوابد و در آخر بازي به برنده سواري (كُولي) بدهد.

عبدالحسن علي بن جولوغ فرخي گزي: عبدالحسن علي بن جولوغ فرخي گزي شاعر بزرگ اواخر قرن چهارم و اوايل قرن پنجم است كه از سرآمدان سخن در عهد خويش و در همه ادوار تاريخ ادبي ايران است. ديوان وي در حدود 9000 بيت دارد و در عهد سلطان محمود و مسعود غزنوي مي زيسته است. اين شاعر در سيستان به دنيا آمده است و در سال 429 هجري قمري در همان جا در گذشته است.

يعقوب ليث: ابو يوسف يعقوب بن مشهور به ملك الدنيا و صاحبقران مؤسس و اولين امير (247-265 هجري قمري) از سلسله صفاريان است. وي در روستاي كوين يا ترين در حاشيه كويري (شمال خاش رود) در يك خانواده رويگر به دنيا آمد. آرامگاه يعقوب ليث صفاري در شهر دزفول قرار دارد. يعقوب مردي سپاهي منش، با تدبير و عاقل و موقر بود و به ديانت و قناعت شهرت داشت. پايتخت وي زرنج سيستان بود. شهرت او در ممالك اطراف چنان گسترده بود كه او را ملك الدنيا و صاحبقران مي خواندند .
ابوالفتح علي بن محمد بستي: ابوالفتح علي بن محمد بستي از شاعران سده چهارم هجري قمري است. زادگاه او را شهر بست سيستان مي دانند. او به زبان عربي تسلط كامل داشت. از نتايج طبع او، دو ديوان شعر به جاي مانده است. وفات وي را به سال 401 ه.ق ثبت نموده اند. نويسنده كتاب دورنمايي از فرهنگ ايراني و اثر جهاني آن،  اين شعر را به عنوان نمونه اي از انديشه و قلم اين شاعر سيستاني در نوشته خويش آورده است.
ابوالفتح سگزي يا ابوالفتح سيستاني: از شاعران و ملوك برجسته سيستان در سده يازدهم هجري قمري است. علاوه بر حكومت داري، در سرودن شعر تبحر داشت. گرچه در سياست حكومتي با برادرش ملك حمزه اختلافي نداشت، اما در زمينه شعر و شاعري با وي اختلاف داشت. حمزه غافل سيستاني اين رباعي را خطاب به برادرش ابوالفتح سيستاني سروده است.

قاضي احمد: از اكابر زادگان سيستان بود و شاعري توانا و خوش سخن بود.

عبدالفرج سجزي

• بخش شيريني ها : انواع نان و شيريني هاي محلي مانند كلوچه محلي، تجكي، لندو، قتلمه، بورك، آچار.

• بخش كشاورزي : انگور ياقوتي، خربزه و هندوانه زابلي.