پل آب رساني تنگ دالون : اين پل در مسيرلار- بندرعباس و در حدود 115 كيلومتري لار در" تنگ دالون" واقع شده و وظيفه انتقال آب را از يك كناره دره به كناره ديگر آن بر عهده داشت. طول پل حدود 90 متر و عرض رويه آن 10/1 متر است .

پل ايزدخواست : اين پل نزديك روستاي ايزدخواست و مجاور كاروانسرايي در مسير كاروان رو شيراز- اصفهان ، در دوره صفوي ساخته شد . اين پل 50/67 متر طول - با احتساب جان پناه ها – 50/4 متر عرض و حداكثر سه متر ارتفاع دارد.

پل پاسارگاد : بقاياي اين پل در جريان حفاري هاي باستان شناسي، در محدوده كاخ ها و باغ هاي پاسارگاد كشف و شناسايي شد . پل پاسارگاد 16 متر طول دارد كه تقريباً برابر با پهناي بستر رودخانه (65/15 متر) است.

پل خان مرودشت : اين پل نزديك مرودشت و در مسير شيراز- اصفهان روي رودخانه كر بنا شده و از آثار دوره صفويه است كه بين سال 1021 تا 1043 هـ. ق توسط " امامقلي خان" حكمران فارس ساخته شده است.

پل دارابگرد : بقاياي پل در12 كيلومتري داراب و كنار دروازه شهر قديمي دارابگرد واقع شده و از آثار دوره ساساني است . اين پل ، ارتباط شهر دارابگرد را با نقاط ديگر از روي خندق دور شهر فراهم مي ساخت.

پل رودخانه خشك شيراز : اين پل در داخل شهر شيراز و نزديك دروازه اصفهان واقع شده و ظاهراً از ساخته هاي كريم خان زند است كه بعدها تعمير و بازسازي شده است . اين پل به نام پل "علي ابن حمزه" نيز مشهور است.

پل شهر قديمي استخر : بقاياي اين پل در شمال شرق و خارج از حصار و دروازه شهر قديمي استخر- واقع در جلگه مرودشت – و بر بستر رود پلوار واقع شده و ظاهراً از آثار دوره ساساني است.

نقش شاپور : نقش شاپور از بقاياي شهري آباد بر جاي مانده است . در خرابه هاي شهر شاپور ، كم و بيش شالوده هاي بعضي عمارات نيز ديده مي شود . خرابه هاي شهر در مكاني به نام «تنگ چوگان» در چند كيلومتري شهر كازرون قرار دارد .

كتيبه هاي كورنگون (كرنگون) : در شمال غربي فهليان و در جنوب روستاي «سه تلون» در 20 كيلومتري شمال غربي نورآباد ، بر فراز كوه «كرنگون» آثار حجاري شده معروف به نقاره خانه و «سگ مترو» جلب توجه مي كند . قدمت اين آثار تاريخي به قرن سوم پيش از ميلاد مي رسد .
نقش بهرام : درنه كيلومتري شهر نورآباد ، در محوطه اي به نام سراب بهرام ، نقش برجسته اي به طول 85/3 و عرض 60/2 متر وجود دارد كه از جاذبه هاي تاريخي منطقه محسوب مي شود .

سنگ نبشته پهلوي تنگ براقي : در شمال غربي پاسارگاد در تنگ براقي ، سنگ نبشته اي به ابعاد 40/1 × 1 متر مشتمل بر 16 سطر كه هر سطر 90 سانتي متر طول دارد ، قرار گرفته است.

نقش رجب : در شمال تخت جمشيد، نقش هايي از اردشير بابكان و شاپور اول در پس رفتگي كوهستان حجاري شده كه به «نقش رجب» معروف است .

تخت گوهر يا تخت رستم : در نزديكي نقش رجب و پايين آرامگاه كوروش، تخت سنگ هاي منظمي به صورت ناتمام وجود دارند كه به تخت رستم معروف اند .
 

نقوش برجسته عهد عيلام : در كوهستان سروان بر فراز تپه اي كه در دامنه كوهستان و بر بالاي رودخانه واقع شده است ، (نزديك به روستاي سه تلو) نقوشي از دوران عيلاميان وجود دارد كه هر چند بسياري از آن محو شده اما هنوز بخشي از آن نقوش بر جاي مانده است .

نقش برجسته سراب بهرام : نرسيده به نورآباد ، پايين كوه در محوطه باصفايي كه "سراب بهرام" خوانده مي شود ، نقش برجسته اي به درازاي 85/3 متر و بلندي 90/2 متر حجاري شده است . در اين نقش بهرام دوم در وسط نشسته و در هر سمت او دو نفر از بزرگان ساساني به حال احترام ايستاده و انگشت سبابه را به نشانه احترام رو به بالا نگه داشته اند .

نقش برجسته بهرام دوم : يكي ديگر از مهم ترين آثار تاريخي ساساني ، نقش برجسته بهرام دوم پنجمين شهريار ساساني است كه در 30 كيلومتري غرب جره و در جنوب كازرون واقع است . اين نقش نشان دهنده پيكار بهرام دوم با دو سر شير است و پشت سر وي خانواده بهرام و كرتير(موبد موبدان) ايستاده اند .

آب انبار آقا : اين بنا در كنار ضلع جنوب شرقي بقعه" ميرعلي بن حسين" در محله " پيرغيب" شهرستان لار واقع است . از تاريخ ساخت بنا اطلاع دقيقي در دست نيست اما براساس كتيبه موجود ، در دوره قاجاريه تعميراتي در آن صورت گرفته است .

آب انبارهاي اوز : اين بناها در بخش اوز ، در 30 كيلومتري غرب شهرستان لار واقع ، و ظاهراً از آثار دوره صفويه است كه در دوره اخير تعمير شده است .
 
آب انبار بام بلند : اين بنا به فاصله كوتاهي از چهار بركه " بگال" در 45 كيلومتري شهر لار واقع شده و به احتمال زياد به دوره صفويه تعلق دارد .

انبار حاجي آقاجاني : اين بنا مجاورمجموعه بازار تاريخي شيراز واقع شده و ظاهراً به همراه تيمچه (محل داد و ستد ) حاجي آقاجاني- واقع در سمت شرقي اردو بازار- توسط"حاجي آقاجان" در دوره قاجار ساخته شده است .

آب انبار دهان شير : اين آب انبار از بناهاي قديمي و زيباي لار است كه در شرق ورودي بازار قرار دارد . اين بنا به دوره صفويه تعلق دارد .

آب انبار سبزكوه : اين بنا در دهكده بنارويه از توابع شهرستان لار، واقع شده و فاقد كتيبه و مدرك تاريخي مبني بر زمان ساخت آن است .

آب انبارهاي سيد جعفر : در محله" دُم گاله" شهرلار، دو آب انبار به فاصله كمي از يكديگر قرار گرفته كه به آب انبارهاي سيد جعفر شهرت دارند و ساخت آنها احتمالاً به دوره صفويه باز مي گردد .

آب انبار شاه عباسي : اين بنا مجاور روستاي بنارويه از توبع شهرستان لار، واقع شده و به دليل نزديك بودن با كاروانسراي شاه عباسي ، اهالي محل آن را آب انبار شاه عباسي مي نامند .

آب انبارهاي گراش : در خارج شهر گراش و مجاور گورستان قديمي در محله نوگراش لار، محوطه وسيعي وجود دارد كه در آن هفت آب انبار به فاصله كمي از يكديگر قرار گرفته اند .

آب انبار وكيل : اين بنا در ضلع غربي مسجد وكيل شيراز واقع شده و هم زمان با مسجد در حدود سال 1180 ه. ق توسط كريم خان زند ساخته شد .

روستاهاي هدف گردشگري در استان فارس و جاذبه هاي آنان عبارت است از:
روستاي قلات : شهرستان شيراز بخش مركزي، داراي جاذبه هاي طبيعي – تاريخي.

روستاي مارگون : شهرستان سپيدان، بخش مركزي، داراي جاذبه هاي طبيعي.

روستاي دشتك : شهرستان مرودشت بخش درودزن، داراي جاذبه هاي طبيعي ، بافت با ارزش.

روستاي جيزرزار : شهرستان مرودشت، بخش كام فيروز، داراي جاذبه هاي طبيعي ، بافت با ارزش.

روستاي پا قلعه : شهرستان ممسني، بخش دشمن زياري، داراي جاذبه هاي طبيعي - تاريخي.

روستاي تنگ براق : شهرستان اقليد، بخش سده، داراي جاذبه هاي طبيعي و تاريخي.

روستاي بندر امير : شهرستان مرودشت، بخش مركزي، داراي جاذبه هاي طبيعي – تاريخي بندر امير.

روستاي سرمشهد : شهرستان كازرون، بخش بالاده، داراي جاذبه هاي تاريخي.

پوشش گياهي استان فارس را درختان جنگلي و گياهان دارويي و صنعتي تشكيل مي دهد، مهم ترين گونه هاي درختي اين استان عبارتند از : بادام كوهي، بنه و بلوط و برخي از گياهان دارويي و صنعتي كه شيرين بيان، گل گاوزبان، كتيرا، آنغوزه و گون برخي از اين گونه ها هستند . مناطق حفاظت شده استان فارس رويشگاه بسياري از گونه هاي گياهي منطقه مي باشند. پارك ملي بمو واقع در شمال شهر شيراز از نظر پوشش گياهي بسيار غني و قابل اهميت است و تا كنون بالغ بر 280 گونه گياهي در آن شناسايي و نمونه برداري شده است.

مراسم ازدواج: دلالگي، مادر و خواهر داماد و چند نفر از نزديكانش به خانه اي كه دختر داشته باشد ، مي روند . خانواده دختر در صورتي كه موافق باشند ، علاوه بر چاي ، شربت هم براي آنها مي آورند . در صورتي كه خانواده دختر تنها به چاي اكتفا كنند ، نشانه آن است كه به اين وصلت رضايت ندارند . پس موضوع منتفي شده و خانواده داماد به خانه ي ديگري مي روند.

مراسم درخت نارنج: در شيراز رسم بر اين است كه اگر درخت نارنجي كه در خانه است نارنج كم دهد يا اصلا ندهد آن را عروس كنند و برايش مراسم عروسي بگيرند براي اين كار ابتدا زن صاحب خانه زنان همسايه را دعوت به عروسي  درخت نارنج مي كند همه در يك زمان مشخص در خانه جمع مي شوند و زن صاحب خانه اره اي را مي آورد تا شاخه ي درخت را ببرد .  يكي از زنان  همسايه مي آيد و ضامن درخت مي شود سپس تور نازكي روي در خت مي كشند و روي آن شكر پنير مي پاشند كر مي كشند و اسولك مي خوانند و شادي مي كنند و بر اين باورند كه آن د رخت  در فصل بهار بعدي بار نارنج خواهد داد.

در ايل قشقايي سه گروه موسيقي دان وجود دارد : عاشق ها ، چنگيان و ساربانان .

عاشقان قشقايي : عاشقان قشقايي از مناطقي مانند قفقاز و شيروان به استان فارس مهاجرت كرده اند و از اين رو ترك زبانند . ساز اصلي آنها «چگور» است اما از سه دهه پيش «تار» جاي آن را گرفت و اكنون كمانچه ساز اصلي آنها است . عاشق ها به دليل شرايط سخت زندگي ، بيشتر در شهرها زندگي مي كنند و ارتباط چنداني با ايل ندارند . بسياري ديگر نيز به دليل تنگدستي در روستاهاي دوردست و آبادي هاي اطراف شيراز زندگي مي كنند و بدين ترتيب بسياري از آهنگ هاي آنها فراموش شده است . عاشق ها معمولاً داستان هاي طولاني را توأم با ساز و آواز ارائه مي كنند . از آهنگ هاي قديمي عاشق ها مي توان از «سحرآوازي» ، «جنگ نامه» و از آهنگ هاي متداول امروزي از «كوراوغلي» ، «محمود و صنم» ، «هليله و خسرو» و «بيستون» نام برد.

چنگيان : موسيقي قوم قشقايي در ميان «چنگيان» رايج است . آنها نوازندگان «كـُرنا» ، «ساز» و «نقاره» هستند . اين هنرمندان معمولاً در عروسي ها و ساير جشن ها مي نوازند . چنگي ها نيز مانند عاشق ها از مردم محروم و زحمتكش ايل هستند . چنگيان نمايانگر موسيقي متداول طايفه خويش هستند و نواهاي آنها ، پيچيدگي و دشواري نواهاي عاشقي را ندارد و آينه تمام نماي موسيقي عاميانه به شمار مي رود.

ساربانان : ساربانان آهنگ هاي قومي ايل را با «ني» مي نوازند. «ني» در ميان مردم ايل ، سازي قديمي و شناخته شده است . ترانه هاي عاشق ها و چنگيان به زبان تركي قشقايي است ولي ساربانان با زباني غير از آن يعني «كوروشي» مي خوانند كه شبيه زبان پهلوي است . در ميان آهنگ هاي مخصوص ساربانان مي توان از «گدادارنما» كه در وصف شترهاي در حال حركت است ، نام برد . بخش قابل توجهي از موسيقي ايل قشقايي را «لالايي» تشكيل مي دهد كه در ميان مادران ايل معمول است . در ايل قشقايي آهنگ هايي وجود دارد كه آنها را در هنگام كار اجرا مي كنند و معروف ترين آنها عبارت اند از : سحرآوازي ، جنگ نامه و موسيقي هايي كه براي برنج كوبي، راندن گله و دوشيدن احشام نواخته و خوانده مي شود.

پوشاك مردمان فارس به دليل گوناگون فرهنگي،بسيار متنوع است از اين رو به پوشاك سنتي عشاير كوهمره سرخي اشاره مي شود:

پوشاك مردان: لباس مردانه سنتي عشاير فارس از اجزاي زير تشكيل شده است :
قبا(ارخالق) : پوشش اصلي بدن است ك درازاي آن تا روي كفش (ملكي) مي رسد و مچ پا را مي پوشاند . قبا لباسي گشاد است و تحرك در راه هاي كوهستاني را ممكن مي سازد. پارچه ي آن ضخيم و به رنگ هاي الوان گاه با نقش ستاره و ماه همراه است . رنگ هاي سبز و قرمز جلف محسوب مي شود .
شال: روي قبا و دور كمر بسته مي شود. شال حدود 7 تا 25 متر پارچه دبيت مشكي يا قهوه اي رنگ است كه چند رديف به طرز مخصوصي دور كمر پيچيده مي شود .
چقه : روي قبا مي پوشند و به عبا شباهت دارد . پارچه آن نازك و سوراخ دار و از جنس پشم است . آستين هاي آن كوتاه است.زيباترين و گران ترين چقه،چقه سفيد بود كه كلانتر به عنوان عيدي به جوانان برجسته ميداد.

از غذاها و خواركي ها مخصوص استان فارس مي توان آش كارده، آش سبزي صبحانه،كلم پلوي شيرازي، كوفته هلو، آلو دو پيازه، كوفته سبزي، فالوده، دم پخت عدس عدس و كلم چنگال نام برد.

زبان و گويش : زبان بيشتر مردم فارس فارسي است و به گويش هاي مختلف از جمله شيرازي گويش لاري و لري و شمال فارس صحبت مي كنند.

استان در بخش شرقي فلات آذربايجان قرار دارد. فلات آذربايجان سرزميني بلند و كوهستاني است كه در شمال غرب فلات ايران واقع شده است، در حدود دو سوم استان اردبيل را نواحي كوهستاني و يك سوم بقيع را مناطق پست و هموار تشكيل مي دهد. آب و هواي استان اردبيل، به طور كلي از نوع آب و هواي معتدل كوهستاني است. با توجه به تنوع شرايط طبيعي در اين منطقه ميزان دما و بارش در نواحي مختلف آن متفاوت است نواحي جنوبي استان مرتفع و كوهستاني است و زمستان سرد و پر برف ولي تابستان هاي معتدل دارد، هر چه از جنوب به سمت شمال برويم از ارتفاع كوه ها كاسته شده و به ميزان دما افزوده مي شود و  بر عكس مقدار بارش كاهش مي يابد. چهره عمومي شهرستان اردبيل تحت تاثير ارتفاعات كوه هاي سبلان تالش و بزغوش مي باشد .