جامعه عشايري در تركيب اجتماعي استان كردستان از اهميت ويژه اي برخوردار است. عشاير اين استان از طوايق قديمي كرد ايران هستند كه بيشتر آنان در مناطق بانه سقز، مريوان، ديواندره، سنندج و اورامانات اسكان يافته و يا به صورت محدود و كوتاه كوچ مي كنند و در اغلب مواقع به دامپروري مي پردازند.
استان كردستان از نظر كشاورزي در سطح كشور از اهميت بالايي برخوردار است. وجود منابع آبي كافي، وجود منابع خاك كافي، بارندگي مناسب، وجود مراتع غني و زياد و وجود دشت هاي حاصلخيز چون دشت مريوان و قروه باعث توسعه و افزايش توان بخش كشاورزي استان شده اند. توليدات كشاورزي اين استان به ترتيب اهميت، گندم،‌ جو و حبوبات تشكيل مي‌دهد كه دو به دو صورت ديمي و آبي صورت مي‌پذيرد.
در بخش دامپروري، يكي از قطب هاي اصلي دامداري كشور به حساب مي آيد و از ميان دام‌‌ها ،‌ گوسفند و بره بيش‌ترين اهميت و تعداد را دارد. از ديگر فعاليت‌هايي كه در اين استان انجام مي‌گيرد،‌ پرورش زنبور عسل است كه در كردستان از رونق بسزايي برخوردار است.
فعاليت‌هاي صنعتي استان كردستان نسبت به ساير استان‌‌هاي كشور بسيار محدود است و از مناطق توسعه نيافته صنعتي كشور به شمار مي‌رود. صنايع اين استان به طور كلي، به دو گروه ماشيني و دستي تقسيم مي‌شوند:
صنايع ماشيني استان مشتمل بر گروه‌هاي صنايع كاني غيرفلزي، شيميايي، سلولزي، نساجي و چرم،‌ غذايي، برق و الكترونيك هستند. در بخش صنايع دستي نيز در حال حاضر در نقاط شهري و روستايي كردستان عده زيادي به توليد محصول هاي گوناگون دستي كه هم مصرف خانگي و هم ارزش تجاري دارند مشغول هستند. اهم اين صنايع دستي عبارتند از: فرش بافي، گليم‌‌بافي، نساجي، نازك‌كاري چوب، گيوه‌دوزي، خراطي، سوزن‌دوزي، قلاب‌دوزي، پولك‌دوزي،‌ منجوق‌دوزي و ساخت زينت‌آلات محلي.