به باور ايرانيان، جهان ابتدا به صورت ساكن بود.  هرمزد (آفريدگار توانا) در بالاترين نقطه اين عالم (فرازپايه) با دانش  و برتري در روشنايي مطلق قرار داشته و اهريمن، در پست­ترين نقطه و در تاريكي مطلق.  ميان اين دو نيز واي (باد) قرار داشت. 

در حقيقت، محل اسكان هرمزد و اهريمن، از يك سو متناهي و محدود بوده و از سوي ديگر، بي­كران و نامحدود.  ميان اين دو نيز تهي بود و بنابراين نمي­توانستند در هم ادغام شوند.  هرمزد با دانش بيكران خود مي­دانست كه اهريمن از وجود اين جهان مينوي و روشنايي آگاه خواهد شد و در صدد نابودي آن بر خواهد آمد، لذا براي مقابله با او، آفريدگان خود را آفريد.  اين آفريدگان به مدت سه هزار سال در سكون و آرامش قرار  داشتند.

روزي اهريمن به مرز تاريكي دنياي خود آمده و هرمزد و روشنايي بيكران را به همراه آفريده­هاي زيباي آن ديد و آنها را بسيار زيبا و نكو يافت.  از رشك و حسد براي نابودي آن حمله را آغاز نمود، اما چون ناتواني خود را ديد، به دنياي تاريكي خود بازگشت...

هرمزد هم كه فرجام كار را دانسته و از تلاش اهريمن براي نابودي جهان با خبر بود، به اهريمن گفت : اي اهريمن، آفريدگان مرا ياري ده و ستايش كن تا به پاداش آن به بي­مرگي و نافرسودگي برسي. اهريمن كه گمان مي­كرد درخواست دوستي هرمز ناشي از ترس و ناتواني اوست، جسارت به خرج داده و در پاسخ گفت، نه تنها آفريدگان تو را ياري و ستايش نمي­كنم بلكه تلاش خواهم كرد تا آنها را به نادوستي با تو و يكديگر سوق داده و تو و آنان را بميرانم.

هرمزد نيز كه از سرانجام كار آگاه بود، مي­دانست اگر براي اين نبرد، مدت زماني تعيين نكند، آنگاه اهريمن مي­تواند به تهديدات خود عمل كند، بنابراين رو به اهريمن نمود و مدت زمان نبرد را نه هزار سال تعيين نمود.  اهريمن نيز اين مهلت را پذيرفت.  هرمزد مي­دانست كه از اين نه هزار سال، سه هزار سال اول همه به كام هرمزد رفته، سه هزار سال بعدي، به نبرد ميان هرمزد و اهريمن گذشته و سه هزار سال آخر نيز زمان از كار افتادگي اهريمن و نابودي او و مخلوقات او خواهد بود.  پس شروع به خواندن سرود مقدس نمود.  چون يك سوم آن را خواند، اهريمن از ترس، به خود پيچيد.  وقت دو سوم آن خوانده شد، اهريمن به زانو افتاد و هنگامي كه خواندن سرود مقدس به پايان رسيد، اهريمن بي­هوش شده و به جهان تاريكي خود سقوط نمود. از اين لحظه، سه هزار سال نخست شروع شد.

هرمزد مي­دانست كه سه هزار سال فرصت دارد تا سپاه روشني و نيكي خود را براي مقابله با اهريمن و مخلوقات سياه وي آماده كند.  او ابتدا زمان بي­كران را آفريد. اين زمان بي­كران قدرتمند­ترين مخلوقات است.  بر همه چيز آگاهي دارد.  از اين زمان بي­كران، زمان كرانه­مند (محدود) را به مدت دوازده هزار سال آفريد.  سپس ناآساني را براي به دشوار افتادن اهريمن بوجود آورد.  آنگاه هرمزد از خودي خويش و از روشنايي مادي، آفريدگان خود را بوجود آورد.  تن آنان را از تن آتش روشن بوجود آورد.  سپس از روشنايي، راستگويي و از راستگويي، افزونگري را بوجود آورد و يعد تن بيكران را.  از تن بيكران، اهونور (سرود مقدس) و از اهونور سال را بوجود آورد كه نيمي از آن روشن و نيمي از آن تاريك است و آن را به ميزان 365 شبانه روز تعيين نمود.

هرمزد همه چيز را اول به صورت مينوي و بعد به صورت مادي بوجود آورد.  او ابتدا، آفريدگان جاويد ناميرا (امشاسپندان) را به تعداد شش تن آفريد كه با خود او هفت تن مي­شوند.  نخست بهمن را از روش نيك و روشنايي مادي، سپس ارديبهشت، شهريور، سپندارمذ (اسفند) و سپس خرداد و امرداد را آفريد.  بعد به ترتيب، راستگويي، سروش، ماراسپند، نَريُسَنگ، رد بلند، رتوبرزيت، رشن راست، مهر (ميترا)، اَهرِشوَنگ نيكو، پارَند، خواب، باد، دادمندي، دادخواهي و دفاع و سرانجام آشتي و افزونگري را بوجود آورد.

اهريمن نيز بعد از به هوش آمدن با كمك ديو جَه (زن بدكاره)، آفريدگان پليد خود را از تاريكي به نام­هاي اكومن (خشم)، اَندَر، ساوول، ناگهيس، ترومَد، تَريز و زَريز آفريد.

  ادامه دارد...