نوروز خواني از مراسم آخر هر سال در گيلان است. نوروزخواني كه هم اكنون نيز كم و بيش رواج دارد، در گيلان نماد ورود بهار و خير و بركت است. براي اين كار گروهي نوروزخوان در كوچه و خيابان به راه مي افتند و اشعاري مي خوانند.

گل گل چهارشنبه
از ديگر مراسم كهن ايرانيان كه در گيلان هم با بعضي تغييرات جزيي به آن مي پردازند، "چهارشنبه سوري" است كه در غروب آخرين سه شنبه سال و در شب چهارشنبه انجام مي شود. به اين منظور خار، بوته، گون و كاه جمع آوري مي شد و با درست كردن پشته هايي كه معمولاً رو به سمت قبله مي نهادند و سپس آتش زدن آنها، از روي آتش مي پريدند و هنگام پريدن با خوشحالي مي خواندند:
گل گل چهارشنبه به حق پنج شنبه
زردي بشه، سرخي بايه نكبت بشه، دولت بايه
يعني: اي شعله آتش چهارشنبه، به حق پنج شنبه، زردي و ضعف و بيماري رخت بر بندد و نوبت سرخي و نشاط و خرمي  فرا رسد. دوره نكبت و ناكامي به سر آيد و دولت و اقبال روي نمايد.

فالگوش ايستادن
از ديگر برنامه هاي چهارشنبه سوري بود. براي اين كار، در گذرگاه ها مي ايستادند و با شنيدن پنهاني نخستين كلمات عابرين، مفهوم آن را حمل بر توفيق يا ناكامي خود در سال آتي مي شمردند.

قاشق زني
 از ديگر رسوم اجرايي اين شب (چهارشنبه سوري) بود كه معمولاً جوانان و بيشتر دختران به در خانه همسايه ها مي رفتند و با پنهان كردن روي خود و بدون دادن آشنايي، خواستار هديه مي شدند. نقل و نبات و تنقلات از عمده ترين چيزهايي بود كه در كاسه قاشق زنان جاي مي گرفت.