(طهران يا تهران)
    در خصوص املاي كلمه‌ي تهران نيز ميان مورخان و محققان اختلاف نظر وجود دارد و حتا در سال‌هاي گذشته در اين موضوع مباحثي بين محققان و دانشمندان به ميان آمد كه تا مدت‌ها ادامه داشت.
    خطيب بغدادي در تاريخ بغداد، ابن بلخي در فارس‌نامه، محمدبن محمود بن احمد طوسي در عجايب نامه ، سمعاني در الانساب، ظهيرالدين نيشابوري در سلجوق‌نامه، قاضي عمادالدين در عجايب البلدان، شرف الدين علي يزدي در ظفرنامه تيموري و بسياري ديگر از دانشمندان و محققان در آثارشان تهران را با طا و به صورت «طهران» ثبت كرده‌اند.
    ياقوت در معجم البلدان با آن كه آن را با طا ضبط كرده است اما مي‌نويسد: « ... اين كلمه عجمي است و ايشان تهران گويند. » و پس از آن قزويني در آثار العباد آن را با تاي منقوط (ت) آورده است.
    محمد حسن خان صنيع الدوله در كتاب مرآت البلدان درباره املاي درست كلمه‌ي تهران متني دارد كه مضمون آن چنين است كه به منظور نوشتن مطلبي در مورد تهران دچار ترديد شدم كه نام اين شهر را با «طا» بنويسم يا با «ت» ؛ زيرا دانشمندان قديم علوم جغرافيا در متن عربي و فارسي و نيز محققان علوم ادبي اغلب نام اين شهر را با «ت» نوشته‌اند و آن‌هايي هم كه با «ط» نوشته‌اند توضيح داده‌اند كه با «ت» صحيح است. ضمن آن كه اين اسم فارسي است و در فارسي استفاده از «ت» متداول‌تر است. مدتي در اين ترديد بودم تا اين كه به نظرم رسيد موضوع را رسماً از وزير علوم جناب اعتضاد السلطنه سئوال كنم؛ كه قول و نظر ايشان نسبت به ساير صاحب‌نظران، مستندتر و به عنوان سند معتبر قابل استناد است.
    ايشان در پاسخ مرقوم فرمودند كه نام شهر تهران را با «ت» نوشته‌اند و درست هم همين است. در كتاب آثار البلاد بعد از بيهق، كه در رديف «ب» است، تبريز را نوشته و بعد از آن تهران را با «ت» نوشته‌اند. در كتاب معجم‌البلدان نيز با «ت» نوشته شده است و چون كتابي از معجم‌البلدان و آثار البلاد معتبر‌تر نمي‌باشد، ديگر لازم نيست به خود زحمت بدهيد و به ساير كتب رجوع كنيد. به خصوص اين كه كتاب شما فارسي است و در فارسي از «ت» استفاده مي‌شود.