در ايل قشقايي سه گروه موسيقي دان وجود دارد : عاشق ها ، چنگيان و ساربانان .

عاشقان قشقايي : عاشقان قشقايي از مناطقي مانند قفقاز و شيروان به استان فارس مهاجرت كرده اند و از اين رو ترك زبانند . ساز اصلي آنها «چگور» است اما از سه دهه پيش «تار» جاي آن را گرفت و اكنون كمانچه ساز اصلي آنها است . عاشق ها به دليل شرايط سخت زندگي ، بيشتر در شهرها زندگي مي كنند و ارتباط چنداني با ايل ندارند . بسياري ديگر نيز به دليل تنگدستي در روستاهاي دوردست و آبادي هاي اطراف شيراز زندگي مي كنند و بدين ترتيب بسياري از آهنگ هاي آنها فراموش شده است . عاشق ها معمولاً داستان هاي طولاني را توأم با ساز و آواز ارائه مي كنند . از آهنگ هاي قديمي عاشق ها مي توان از «سحرآوازي» ، «جنگ نامه» و از آهنگ هاي متداول امروزي از «كوراوغلي» ، «محمود و صنم» ، «هليله و خسرو» و «بيستون» نام برد.

چنگيان : موسيقي قوم قشقايي در ميان «چنگيان» رايج است . آنها نوازندگان «كـُرنا» ، «ساز» و «نقاره» هستند . اين هنرمندان معمولاً در عروسي ها و ساير جشن ها مي نوازند . چنگي ها نيز مانند عاشق ها از مردم محروم و زحمتكش ايل هستند . چنگيان نمايانگر موسيقي متداول طايفه خويش هستند و نواهاي آنها ، پيچيدگي و دشواري نواهاي عاشقي را ندارد و آينه تمام نماي موسيقي عاميانه به شمار مي رود.

ساربانان : ساربانان آهنگ هاي قومي ايل را با «ني» مي نوازند. «ني» در ميان مردم ايل ، سازي قديمي و شناخته شده است . ترانه هاي عاشق ها و چنگيان به زبان تركي قشقايي است ولي ساربانان با زباني غير از آن يعني «كوروشي» مي خوانند كه شبيه زبان پهلوي است . در ميان آهنگ هاي مخصوص ساربانان مي توان از «گدادارنما» كه در وصف شترهاي در حال حركت است ، نام برد . بخش قابل توجهي از موسيقي ايل قشقايي را «لالايي» تشكيل مي دهد كه در ميان مادران ايل معمول است . در ايل قشقايي آهنگ هايي وجود دارد كه آنها را در هنگام كار اجرا مي كنند و معروف ترين آنها عبارت اند از : سحرآوازي ، جنگ نامه و موسيقي هايي كه براي برنج كوبي، راندن گله و دوشيدن احشام نواخته و خوانده مي شود.