ناهمواري ها:
استان تهران در جنوب مركز رشته كوه هاي البرز كه در شمال ايران از آذربايجان تا خراسان با جهت غربي– شرقي كشيده شده، قرار دارد. رشته كوه البرز به سه ديواره تقسيم مي شود:

ديواره شمالي: ارتفاعات محدودي از اين ديواره در استان تهران و بقيه آن در استان مازندران قرار دارد.

ديواره مياني: حد شمال استان را تشكيل مي دهد و مرتفع ترين قسمت رشته كوه هاي البرز مركزي است. كوه دماوند و قله آن به ارتفاع 5671 متر در اين قسمت قرار دارد. قله دماوند نهمين قله مرتفع دنيا به شمار مي رود. اين ديواره عظيم كوهستاني به صورت كوه هاي (كندوان) و پس از آن كوه هاي (طالقان) در شمال غربي استان، تا محل اتصال رود (الموت) به (طالقان رود)، ادامه مي يابد. در شمال شرقي نيز اين ديواره با نام رشته ارتفاعات فيروزه كوه و سواد كوه تا دره رود فيروزه كوه (شعبه اصلي حبله رود) كه از جنوب دامنه شرقي آن مي گذرد، امتداد مي يابد. در شرق دره فيروزه كوه كه پس از دريافت شعباتي حبله رود ناميده مي شود، ارتفاعات (شهميرزاد) شروع مي شود.

ديواره جنوبي: سومين بخش ار ارتفاعات مركزي است كه رودخانه جاجرود و كرج آن را بريده و به سه قسمت جدا از هم تقسيم نموده است. اين سه قسمت عبارتند از :
- كوه هاي لواسانات كه بين دره هاي رود دماوند و جاجرود قرار دارند و در شمال به دره (رود لار) محدودند.
- دنباله اين كوه ها در شرق جاده آب علي به نام قره داغ و دماوند تا دره حبله رود امتداد يافته اند.
- كوه هاي شميرانات كه بين سرچشمه هاي جاجرود و كرج قرار دارند و بلندترين نقطه آنها توچال با ارتفاع 3942 مي باشد.
علاوه بر اين سه ديواره كوهستاني، در جنوب و شرق دشت تهران كوه هايي با ارتفاع كم وجود دارند كه مهمترين آنها كوه هاي حسين آباد و نمك در جنوب و بي بي شهربانو و القادر در جنوب شرقي و ارتفاعات قصر فيروزه در شرق است.

آب و هوا:
در نواحي مختلف استان تهران به علت موقعيت ويژه جغرافيايي، آب و هواي متفاوتي شكل گرفته است. سه عامل جغرافيايي در ساخت كلي اقليم استان تهران نقش موثري دارند:

كوير يا دشت كوير:
مناطق خشك مانند دشت قزوين، كوير قم و مناطق خشك استان سمنان كه مجاور استان تهران قرار دارند، از عوامل منفي تاثير گذار بر هواي استان تهران هستند و موجب گرما و خشكي هوا، همراه با گرد و غبار مي شوند.

رشته كوه هاي البرز:
اين رشته كوه ها موجب تعديل آب و هوا مي شود.

بادهاي مرطوب و باران زاي غربي:
اين بادها نقش موثري در تعديل گرماي سوزان بخش كويري دارند، ولي تاثير آن را خنثي نمي كنند.

استان تهران را مي توان به سه بخش اقليمي زير تقسيم كرد:

اقليم ارتفاعات شمالي: بر دامنه جنوبي، بلندي هاي البرز مركزي در ارتفاع بالاي3000 متر قرار گرفته و آب و هوايي مرطوب و نيمه مرطوب و سردسير با زمستان هاي بسيار سرد و طولاني دارد. بارزترين نقاط اين اقليم، دماوند و توچال است.

اقليم كوهپايه: اين اقليم در ارتفاع دو تا هزار متري از سطح دريا قرار گرفته و داراي آب و هوايي نيمه مرطوب و سردسير و زمستاهايي به نسبت طولاني است. آب علي، فيروزه كوه، دماوند، گلندوك، سد امير كبير و دره طالقان در اين اقليم قرار دارند.

اقليم نيمه خشك و خشك: با زمستان هاي كوتاه و تابستان هاي گرم، در ارتفاعات كم تر از 1000 متر واقع شده است. هر چه ارتفاع كاهش مي يابد، خشكي محيط بيشتر مي شود. ورامين ،شهريار و جنوب شهرستان كرج در اين اقليم قرار گرفته اند.
هواي تهران در مناطق كوهستاني داراي آب و هواي معتدل و در دشت، نيمه بياباني است. تهران در مرز شرايط جوي بري و اقيانوسي قرار گرفته و تمايل آن به موقعيت بري بيشتر از وضعيت اقيانوسي است.