شهرستان رشت مركز استان گيلان و مهمترين شهر اين استان مي باشد. طبق مدارك به دست آمده، قدمت اين شهر به چندين قرن پيش باز مي گردد. قديمي ترين سندي كه از موجوديت رشت به دست آمده در كتاب حدود العالم است كه به سال ۳۷۲ ه. ق. نگارش يافته. حمدالله مستوفي نيز در قرن هشتم هجري قمري، از اين شهر نام برده است.

نام قديمي رشت؛ دارالمرز يا دارالامان بوده كه قبل از اين دو، به آن بيه مي گفته اند. بيه در لغتنامه ها، رود و يا مصب بين دو رودخانه معني شده است و چنين به نظر مي رسد كه دليل اين نامگذاري، قرار گرفتن آن در ميان دو رودخانه است كه به مثابه حفاظ و ديوار شهر محسوب مي گرديد. دهخدا معتقد است، چون شهر رشت در سال ۹۰۰ هجري ساخته شده، بنابراين براي نام اين مكان از ماده تاريخ آن استفاده كرده اند و كلمه رشت به حساب ابجد ۹۰۰ هجري قمري است.

آباداني شهر رشت، از زمان شاه عباس صفوي كه در آن زمان، به صورت قصبه بوده شروع شد و در زمان قاجار، به دليل توسعه اقتصادي ايران و روسيه، گسترش پيدا كرده است. رشت از سال ۱۰۰۴ هجري قمري به فرمان شاه عباس مركز استان گيلان و مركز معاملات نوغان و ابريشم شد كه در آن زمان محصول اول گيلان بود. اين امر موجب شد كه مالكان بزرگ و بازرگانان ايراني، روسي، يوناني و ارمني كه تاجر نوغان ابريشم بودند به اين شهر توجه كنند و شهر رشت رشد چشمگيري پيدا نمايد.