گليم بافي در اين استان بيشتر توسط زنان و دختران عشاير و روستايي و در بيشتر مناطق استان بافته مي شود. سابقه گليم بافي در اين استان بسيار طولاني و شباهت زيادي به گليم بافي در استان فارس دارد. از مراكز مهم گليم بافي مي توان موردراز عليا، موردراز سفلي، گنجه كان، يوسف آباد، سپيدار و تنگ سرخ در نزديك ياسوج و منطقه سادات محمودي در 105 كيلومتري ياسوج را نام برد. منطقه مهم ديگر توليد گليم منطقه "بهمني" سردسير از توابع دهدشت واقع در 250 كيلومتري ياسوج را نام برد. منطقه مهم ديگر توليد گليم منطقه دوگنبدان نيز در نقاطي مانند سربيشه، بيد زرد، دره پلنگي بافت گليم رواج دارد. در بي بي حكيمه در 85 كيلومتري دو گنبدان كه منطقه اي عشايري است، بافت گليم از رونق ويژه اي برخوردار است. نقوش بكار رفته در گليم هاي عشايري استان كهگيلويه و بوير احمد بسيار متنوع است كه از ميان آنها مي توان به نقش شانه يا شونه اشاره كرد. اين نقش در اكثر نقاط استان در بافت گليم بكار مي رود ولي در هر منطقه با منطقه ديگر متفاوت است.
 

نقش لوزي: نقشايه ديگري است كه در گليم هاي عشاير استان ديده مي شود. تنوع رنگ آميزي و تنوع نقش لوزي در مناطق توليد گليم، بويژه در مناطق سادات محمودي بسيار چشم گير است.
 

نقش آغاجري: يكي ديگر از نقوش رايج در گليم اين استان است كه هميشه در تركيب بندي افقي به كار مي رود احتمال دارد بدليل مجاورت عشاير اين استان با عشاير قشقايي اين نقش از گليم هاي آنها اقتباس شده باشد.

نقش چهارپر: از نقوش بسيار جالب گليم هاي اين منطقه است كه معمولاً بصورت تك گل هاي مجزا از يكديگر در تركيب بندي هاي افقي و لوزي ديده مي شود.

نقش خراساني: اين نقش كه معمولاً در تركيب بندي افقي گليم هاي عشايري به كار مي رود به دو شكل متفاوت مشاهده شده است.

نقش چنگ: نقش زيبايي است كه زينت بخش بسياري از گليم هاي منطقه است و اغلب درتركيب بندي لوزي مشاهده مي شود. ديگر نقوش بكار رفته در گليم هاي اين خطه عبارتند از: نقش پرنده ، نقش دانه بيگي، نقش گل تهراني و نقش في البداهه. حاشيه گليم هاي استان كهگيلويه و بوير احمد بسيار ساده است و تنوع كمتري در آن ديده مي شود . معروف ترين حاشيه ها عبارتند از: حاشيه خراساني، حاشيه هفت و هشت، حاشيه كتابي و حاشيه بندروي.

توبره: توبره يا به گويش محلي عشاير كهگيلويه و بوير احمد توربه كيف مستطيل شكل زيبايي است كه ابعاد آن 60 × 50 سانتيمتر است و دختران ايل به عنوان جهيزيه آن را به خانه شوهر مي برند. اين دستباف، مصرف شخصي و خانگي دارد و زنان عشاير از آن براي حمل علفهاي چيده شده از كوه و دشت براي گوسفندان استفاده مي كنند. اين بافته كيف مانند بوسيله دسته هايي كه در طرفين آن قرار دارد به روي دوش حمل مي شود. از اين جهت حمل آن بسيار آسان و دستها هنگام حركت آزاد مي باشند. در قسمت بالا و سمت رويي توبره، شكافهايي وجود دارد و در پشت توبره و در همان ارتفاع نوارهاي بافته شده باريكي از جنس پشم و منطبق با شكاف هاي قسمت رويي ديده مي شود. حلقه هاي بكار رفته در داخل شكاف ها بطرف جلو كشيده شده و زنجيروار در يكديگر فرو رفته و حلقه آخر بوسيله تكه طناب كوتاهي كه به انتهاي توبره وصل است، گره مي خورد . توبره دستبافتي است متناسب با شرايط زندگي عشاير نواحي منطقه كه در زندگي روزمره آنها كاربرد فراواني دارد. نقوش رايج در توبره بيشتر به دو شكل گل توبره اي و گل آدمي مي باشد.
 

آئينه دان يا چنته: اين دستباف در هر خانه و سياه چادري به چشم مي خورد. كيفي دسته بلند است كه جهت وسايل شخصي زنان و نگهداري قرآن و آينه كاربرد دارد. بافت چنته و مواد بكار رفته در بافت آن گاهي شبيه به گليم و گاهي شبيه قالي و يا هر دو مي باشد. به اين معني كه يك چنته ممكن است هر دو روي آن گليم بافت و يا قالي بافت يا يك روي آن گليم بافت و روي ديگر به شيوه قالي بافته شده باشد. نقوش معمول در چنته همان نقوش فرش ها و گليم ها، ولي در ابعاد كوچكتر مي باشد.
 

نمكدان: اين محصول كاملاً عشايري است كه در گذشته براي نگهداري نمك و حمل آن استفاده مي شده است و در حال حاضر چندان كاربردي در زندگي آنان ندارد. البته هنوز هم نمونه هايي از آن در ميان عشاير كوچرو ديده مي شود. وسايل بافت نمكدان همان وسايل بافت گليم و قالي است و مواد اوليه آن مخلوط مو و پشم است. نقوش نمكدان ها معمولاً از چند رديف لوزي هاي كوچك و رنگارنگ كه به صورت متناوب با نوارهاي رنگي قرار گرفته اند، تشكيل مي شود.
 
خورجين: خورجين بافته اي عشايري است كه جهت حمل آذوقه بر پشت چهارپايان مورد استفاده قرار مي گيرد. شكل كلي خورجين شبيه به دو كيسه متصل بهم است و بافت آن مانند گليم داراي پود پشمي و تار پنبه اي است. در ميان خورجين هاي قديمي، خورجين هايي با بافت مشابه قالي نيز ديده مي شود كه بنظر مي رسد بيشتر جنبه تزئيني داشته باشند، چرا كه بعلت سنگيني وزن قالي بعيد مي نمايد كه بتوان در حمل و نقل مورد استفاده واقع شود.

سفره: از بافت هاي عشايري است كه ابعاد تقريبي آن 170 × 150 سانتيمتر مي باشد. زنان عشاير از سفره به هنگام پخت نان استفاده مي كنند و چانه هاي خمير نان را روي آن مي چينند. تار سفره مخلوطي از مو و پشم و پود آن از پشم سفيد بوده و جهت ايجاد نقوش از پشم رنگي استفاده مي شود. البته در سالهاي اخير براي بافت سفره از نخ پنبه اي به عنوان تار و زمينه و از كامواي رنگي به منظور پود استفاده مي شود. زمينه سفره سفيد رنگ با نقوش ساده و مجزا از يكديگر بوده و نقوش به وسيله حاشيه هاي زيبايي از يكديگر مجزا مي شوند. در واقع پشتي قالي يا گليم مربع شكلي است كه توسط سراجان شهرهاي شيراز و كازرون تبديل به پشتي مي شود. جنس پشتي همان جنس قالي يا گليم است. گاهي اوقات هر دو روي پشتي از جنس قالي يا گليم و پاره اي اوقات قسمت رويه پشتي قالي بافت و قسمت پشت آن گليم بافت مي باشد. ابعاد تقريبي آن 70 × 75 يا 70 × 70 سانتي متر است و نقوش رايج اين محصول همان نقوشي است كه در فرش ها و گليم ها بكار مي روند با اين تفاوت كه ابعاد پشتي كوچكتر از قالي گليم است.
 

حور ( خور) يا جوال: عشاير كهگيلويه و بوير احمد از حور يا به گويش محلي خور جهت حمل و نقل مواد مورد نياز خود مانند كاه، بذر، آذوقه  استفاده مي كنند  حور بافتي شبيه به گليم دارد و با همان ابزار كار گليم بافي بافته مي شود. حور بافته اي مربعي شكل با اندازه 5/1 ×5/1 مي باشد كه از دو بخش مساوي تشكيل شده است. بخش رويي خور نقوش متنوعي دارد و قسمت پشت حور داراي نقوش كمتر و راه راه است. پس از بافت مربع به منظور تهيه حور يا جوال، مربع بافته شده از وسط تا شده و اطراف آن دوخته مي شود تا به شكل كيسه درآيد. در سمت رويه و پشت آن دو دسته از جنس مو و پشم مخلوط تعبيه مي شود تا جهت حمل و نقل و جابجايي حور مورد استفاده واقع شود. نقش " بگم " رايج ترين نقشي است كه در حورهاي بافته شده عشاير كهگيلويه و بوير احمد بكار مي رود.
 

جانماز (سجاده): عشاير كهگيلويه و بويراحمد جهت نمازگزاردن محصولي توليد مي كنند كه در واقع گليم كوچكي است كه تار آن از موي بز و پشم و پود آن از پشم است. آنها معتقد هستند كه عبادت كردن برسجاده بافته شده از كرك شتر سنت پيامبر اسلام(ص) بوده است و ثواب فراوان دارد. از اينرو معمولاً حاشيه جانماز ها را با پشم گوسفند و زمينه مركزي آن را با كرك شتر مي بافند. جانماز بافته اي ساده و بدون نقش است كه با حاشيه اي در اطراف محدود مي شود.
 
شله يا آلاتي: اين محصول بيشتر از پارچه هاي فرسوده بويژه از لباس سنتي زنان ( كه دامني بسيار گشاد و بلند داشته و در دوخت آن 12 تا 15 متر پارچه مصرف مي شود ) استفاده مي شود. پس از شستن پارچه هاي فرسوده، آنها را به پهناي يك انگشت رشته، رشته كرده و بوسيله پرده مي تابانند و از رشته هاي تابيده شده محصولات راه راه و زيبايي مي بافند كه به مصرف زيرانداز مي رسد.

جل: عشاير جهت پوشاندن چهارپايان خصوصاً اسب و الاغ از اين بافته استفاده مي كنند. بافت جل شبيه به گليم و بسيار ساده است. جهت بافت اين محصول ساده و بدون نقش در گذشته از پشم استفاده مي شد، ولي در حال حاضر بيشتر نخ پنبه اي به مصرف مي رسد. بندرت ديده شده است كه روي جل ها سوزندوزي هندسي انجام شود. اين نوع جل از يك طرف داراي نقش و يك رويه است.

سياه چادر: سياه چادر نوعي مسكن متحرك و سنتي است كه مختص عشاير كوچ رو مي باشد. عشاير كهگيلويه و بوير احمد به اين مسكن "بهون" مي گويند. سياه چادر از موي بز و بوسيله زنان بافته مي شود و به دو نوع تابستاني و زمستاني تقسيم مي گردد . عشاير به علت زندگي متحرك ناگزير از زندگي در سياه چادر هستند. چرا كه داراي ويژگيهايي است كه با شيوه زندگي آنها كاملاً هماهنگ و متناسب است:
_ وزن و اندازه مناسبي جهت حمل و نقل توسط چهار پايان و راههاي صعب العبور دارد.
_ جمع آوري و بر پا ساختن آن به سهولت انجام مي گيرد.
_ در مقابل تغييرات آب و هوايي ( باد، باران و آفتاب ) مقاوم است.
_ تهيه و توليد آن توسط افراد خانوار امكان پذير است.
سنت بافت چادر از موي بز سابقه اي ديرينه دارد اين سنت تا به امروز بي هيچ تغييري ادامه يافته است . بافت سياه چادر توسط عشاير استان كهگيلويه و بوير احمد در بيشتر نقاط اين استان رايج است . اين محصول صرفاً به منظور رفع نيازمنديهاي محلي انجام مي گيرد . سياه چادرهاي عشاير استان كهگيلويه و بوير احمد به دو صورت "بهون" (چادر زمستاني) و "گرمه" (چادر تابستاني) است.
 

طناب: از آنجائيكه طناب در زندگي عشاير كهگيلويه و بوير احمد نقش مهمي دارد و استفاده از آن براي انجام كارهاي مختلف روزانه ضروري است، زنان عشاير كهكيلويه و بوير احمد با استفاده از مو يا پشم تابيده شده طنابهايي مي بافند كه مصارف گوناگون دارد : در برپايي سياه چادر، مهار گوسفندان، محكم كردن ابزار كشاورزي. نوعي از طناب كه براي مهار چهارپايان استفاده مي شود گيس بافت است كه در انتهاي آن يك حلقه جادكمه اي مانند متصل است ودر صورت لزوم پاي چهارپايان را درون حلقه جاي داده با يك ميخ چوبي به زمين محكم مي كنند. نوع ديگر طناب كه جهت مهار گوسفندان بكار مي رود از يك رشته اصلي به طول تقريبي دو متر و يك حلقه متصل به انتهاي آنان تشكيل شده است به اين رشته اصلي كه گيس بافت است حلقه هايي متصل است كه در موقع لزوم حلقه ها از سر گوسفندان گذرانده مي شود و حلقه انتهايي رشته اصلي كه قابل تنگ و گشاد شدن است به ميخ چوبي محكم مي شود. اين نوع طناب مخصوص مهار گوسفندان است و نقوش رايج اين محصول همان نقوشي است كه در فرش ها و گليم ها بكار مي روند با اين تفاوت كه ابعاد پشتي كوچكتر از قالي گليم است.

گچمه بافي: گچمه‏بافي كه از صنايع دستي انحصاري كهگيلويه و بويراحمد است، هنري مركب از گليم و قالي است كه در زمينه گليم و با گلهاي قاليچه‏اي بافته مي‏شود. در بافت گچمه از پود استفاده نمي‏شود، بلكه از خامه‏اي كه در بافت گليم به كار مي‏رود بهره مي‏گيرند. بعد از چله‏كشي، در حاشيه و نقشه آن از بافت قالي استفاده مي‏شود و به صورت برجسته بافته مي‏شود. عشاير كهگيلويه و بويراحمد از گچمه براي زيرانداز و تزئين چادرها و خانه‏هاي خود استفاده مي‏كنند. اين صنعت دستي از نظر اقتصادي و اشتغالزايي براي بافندگان آن اهميت ويژه‏اي دارد. بازار آن نيز پررونق است. بافت گچمه در روستاهاي سپيدار، پازنان، لما و بوته عليا رونق فراوان دارد.